ข้าคือหมอผีกำมะลอ

ลู่ซูเฟยหญิงสาวตัวอวบอายุสิบห้า  ครอบครัวยากจนแต่นางเป็นคนขี้เกียจ  ทั้งบ้านเหลือพี่สาวหนึ่งคน

ลู่เซียนเซียนพี่สาวลู่ซูเฟย  อายุสิบเจ็ดปีแต่งงานแล้ว  แต่ไม่ได้ย้ายออกไป  นางและสามียังคงอยู่ที่บ้านตนเอง  เพราะน้องสาวไม่มีคนดูแล  ด้วยรู้นิสัยซูเฟยเป็นอย่างดี

ลู่สือจิ้งสามีของลู่เซียนเซียน  อายุยี่สิบเอ็ดปี  ทั้งสองมีลูกอายุสองขวบหนึ่งคน  ชื่อลู่จิ้งอาน  สาเหตุที่ลู่สือจิ้งใช้แซ่ลู่  เป็นเพราะเขาเป็นคนเร่ร่อน  แต่เพราะขยันจึงได้แต่งงานกับลู่เซียนเซียน  และหันมาใช้แซ่เดียวกับผู้เป็นภรรยาเสียเลย

…..

วันหนึ่งขณะที่ซูเฟยกำลังนอนเล่น  หลังจากหลอกทั้งสามว่าตนเองไม่สบาย  ไม่รู้ว่าใครมาทำร้ายนาง  ทำให้ซูเฟยสลบไปนานถึงสามวัน   ในฝันนั้นนางเจอของแปลกประหลาดมากมายจนไม่อยากคิด 

เกวียนที่ไม่มีม้าหรือวัวลาก  แต่มันเป็นเหล็กทั้งคัน  แล้วยังวิ่งเร็วอีกด้วย  แม้แต่นกยักษ์ที่กลืนกินผู้คนลงท้อง  คนที่ถูกกินไปก็ยังไม่ตาย  แถมทั้งตัวเป็นเหล็กอีกด้วย 

 ความเป็นอยู่ที่นางสัมผัสในฝัน  ทำให้ซูเฟยไม่อยากตื่นเลยสักนิดเดียว

ในฝันนางกำลังกินอาหารที่แสนอร่อย  ทั้งได้ทำสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่เคยทำ  จนแทบหลงลืมตัวเองแล้วว่านางเป็นใคร 

 แต่ในความสุขทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี  ใครจะคิดว่าจู่ๆจะต้องตื่นขึ้นมา  เพราะโดนฝนตกใส่หน้า  เพราะหลังคาบ้านรั่วเวรกรรมจริงๆ  ถ้านั่นคือโลกหลังความตาย  นางขอตายไปเลยดีกว่า

ดีกว่าที่จะต้องมาลำบากทุกเข็ญเช่นนี้  บ้านหลังคารั่วไม่มีเงินเพียงพอ  ที่จะซ่อมแซมได้เช่นนี้  นางอยากตายจริงๆ

“เจ้าฟื้นแล้ว”ยังไม่ทันได้คิดหาวิธีฆ่าตัวตายเพื่อไปเยือนที่เก่า  พี่สาวผู้อ่อนโยนก็เข้ามาประชิดตัวพอดี

.....

หลังฝนตกต่อให้ขี้เกียจอย่างไร  และยังไม่หายดี  ซูเฟยก็จำเป็นต้องกัดฟันแบกตะกร้าเข้าป่า  ตามเพื่อนบ้านไป  เพราะไม่ทำก็ไม่มีกิน  และดีกว่าให้นางไปดำนานั่นแหละ

เข้ามาลึกไปหน่อย  เพราะเดินเพลิน  มัวแต่เก็บเห็ดที่คนไม่เก็บเยอะไปหน่อย  ทำให้หลงป่าจนได้ 

ซูเฟยมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง  หรือวันนี้จะเป็นวันตายของนางจริงๆ  ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิเจ้าตัวคิด

ตุบ

และเหมือนจะเป็นลางไม่ดี  เมื่อเจ้าตัวที่เริ่มคิดเรื่อยเปื่อย  เดินพลาดเหยียบไปที่ดินเหนียวสีเหลือง  ทำให้พลาดพลั้งลื่นไถล  ระหว่างหาทางกลับบ้าน

สิ่งแปลกประหลาดได้เกิดขึ้นทันที  ที่ศีรษะกระแทกไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่  ที่ไม่น่าจะมีที่นี่ได้   

ลำแสงเจิดจ้า  จนคนที่กำลังจะหมดสติต้องหรี่ตามอง  แต่ยังไม่ทันได้รับรู้อะไร  ก็ต้องหมดสติไปเสียก่อน 

จึงไม่ได้เห็นว่าตอนนี้นอกจากนางแล้ว  ก็ได้มีสิ่งอื่นที่ไม่มีเนื้อมีหนัง  กำลังบิดขี้เกียจอยู่ข้างๆ  แสดงให้เห็นว่าตัวมันนี้เมื่อยขบมานานแล้ว

“ผู้หญิงหรือที่ปลุกข้าตื่น”ร่างไร้เนื้อหนังเอ่ยขึ้นอย่างหนักใจ

“แต่ไม่เป็นไรไหนๆก็ตื่นมาแล้ว  เอานางนี่แหละเป็นผู้สืบทอด”ร่างไร้เนื้อเอ่ยขึ้นอย่างตัดใจ  กับร่างอวบที่หมดสติอยู่ในขณะนี้

“ข้าตายแล้วหรือ”ซูเฟยเอ่ยขึ้นมา  หลังจากที่นางลืมตาแล้วเห็นสิ่งตรงหน้า  ที่นั่งยองๆจ้องมองนาง

“ใจกล้าดีนี่”สิ่งมีชีวิตแต่ไร้ลมหายใจเอ่ยชมเชย  น้อยนักที่เห็นมันแล้วไม่กรีดร้องจนเป็นลม

ฝากเรื่องนี้ด้วยค่าาาาาเป้นแนวผีน้อยน่ารักนะไม่น่ากลัวค่ะ  ซูเฟยแค่ขี้เกียจและไม่รักงานที่ตัวเองถูกมัดมือชกเท่านั้นเอ๊ง